We gaan in gesprek met Frans en Marijke de Groot. In 2021 kreeg Frans te maken met ernstige beperkingen als gevolg van een hersenbloeding, op de leeftijd van 65 jaar. Op dat moment was hij actief als bouwtechnisch projectleider en net begonnen met een project van 256 appartementen. Van de ene op de andere dag bevond hij zich in het ziekenhuis, niet in staat om iets te doen. Na een half jaar intensieve revalidatie mocht hij naar huis, maar zijn mobiliteit was nog steeds aanzienlijk beperkt.

Op weg naar zelfstandigheid
We zijn geïnteresseerd in wat deze ingrijpende beperking voor hem heeft betekend en hoe het hem is gelukt om weer zelfstandig te functioneren. In een openhartig gesprek deelt Frans met ons de veranderingen die hij heeft doorgemaakt. Het wordt al snel duidelijk dat zijn vrouw een essentiële steun en toeverlaat voor hem is, en dat hij enorm veel te danken heeft aan zijn zoons en dochter.”

Verbouwing
“Toen ik uit het ziekenhuis kwam, kon ik niet meer naar boven en we besloten het huis te verbouwen. Samen met onze zoons heeft mijn vrouw Marijke de verbouwing geregeld. Onze dochter regelde een bijdrage van de Wmo en we hadden spaargeld waarmee we de verbouwing konden financieren. In de tussentijd ben ik verder gegaan met revalideren bij de fysiotherapeut, volg ik het herstelgerichte programma van Hersenz van Zozijn en ga ik wekelijks zwemmen. Bij de fysiotherapie is ieder puntje dat je kunt verbeteren een overwinning op jezelf. Zo heb ik vanmorgen een test gedaan waarbij ik moest lopen. Ik kreeg er een acht voor en was zo blij als een klein kind.”

Revalidatie
“Na de eerste twee sessies van Hersenz overwoog ik te stoppen. Achteraf besefte ik dat ik midden in een rouwverwerkingsproces zat en leerde ik om mijn beperkingen geleidelijk aan te accepteren. Dat was confronterend, maar noodzakelijk. Na drie sessies ging het steeds beter, en nu ben ik ontzettend dankbaar dat ik deze cognitieve en fysieke begeleiding kan blijven volgen. Ik leer er ook hoe ik weer deel uit kan maken van de maatschappij.”

Omdat het voor Frans plotseling niet meer mogelijk was om te werken, ervoer hij het gemis van zijn collega’s. Bij Hersenz ontdekte hij hoe hij opnieuw deel kon uitmaken van de maatschappij. Hij is zelfs al begonnen. Hij zit bij de gemeente in een commissie die gaat over de toegankelijkheid van gebouwen. Denk hierbij aan mensen die minder valide of blind zijn. Frans voegt eraan toe: “Ook zou ik jongeren of stagiaires graag adviseren over mijn jarenlange ervaring in de bouw.”

Netwerk
Frans en Marijke realiseren zich nu hoe belangrijk het is dat zij zelf een uitgebreid netwerk hebben waarop ze kunnen vertrouwen. Ze hebben altijd vrijwilligerswerk gedaan en als er in de buurt iets gedaan moest worden, waren zij ook van de partij. Nu ervaren ze de steun van de buurt. Een buurman maait het gras en als ze vervoer nodig hebben kunnen ze altijd rekenen op hulp van de buren. Deze betrokkenheid waarderen ze enorm.

Verhuizen of een uitgebreid netwerk?
Frans: “Hoewel de gemeente ons adviseerde om te verhuizen, zagen wij dat niet zo zitten, onder meer omdat we dan geen gebruik meer konden maken van een groot deel van ons netwerk. Gelukkig waren wij in staat om ons huis toekomstbestendig te verbouwen. Met alleen de onkostenvergoeding vanuit de Wmo was dat niet gelukt. We realiseren ons dat niet iedereen deze mogelijkheid heeft, en dat maakt ons des te meer dankbaar voor onze situatie, maar dat zouden we iedereen gunnen.”

Hulpmiddelen
Bij de bouw van het huis destijds, hebben Frans en Marijke al enkele toekomstbestendige aanpassingen gedaan. Zo kent het huis geen drempels. Nadat Frans ziek werd, kwamen er meer hulpmiddelen. Er is een douche wc met föhn en beugels geïnstalleerd, er staat een douchestoel en Frans beschikt over een elektrische driewielfiets. Dankzij deze aanpassingen kan hij nu zelfstandig naar het toilet en douchen. Marijke helpt hem alleen nog met afdrogen. Opmerkelijk is dat Frans ook zelfstandig naar fysiotherapie fietst en boodschappen doet. Of Frans nu bij de poelier, bakker of slager komt, hij belt even als hij voor de deur staat en met een beetje hulp van de winkelier zijn de boodschappen zo gedaan. Mede door deze aanpassingen en hulpmiddelen is Frans behoorlijk zelfredzaam en hoeft hij geen gebruik meer te maken van thuiszorg.

Advies aan anderen
Op onze vraag wat Frans anderen aanraadt die in een vergelijkbare situatie zijn gekomen, is hij heel duidelijk: “Positief in het leven staan, ook al valt het niet mee. En ga ervoor!.”

Toekomst
Ten slotte vragen we Frans en Marijke hoe zij naar de toekomst kijken. Ze zijn het roerend met elkaar eens: “Het is nu tijd om van ons pensioen te genieten. We willen samen wandelen of fietsen, een ijsje eten of barbecueën, en vooral genieten van de kostbare momenten met onze kleinkinderen. Het komende jaar nemen we rustig de tijd om te overwegen of we samen een ontspannen vakantie kunnen plannen. “

Samen Sterker Thuis
De manier waarop Frans de Groot in relatief korte tijd heeft bereikt dat hij zelfstandig kan blijven wonen, past uitstekend bij de visie van Samen Sterker Thuis waarbij we altijd uitgaan van de kracht van de inwoners zelf en hun mogelijkheden om vaardigheden (opnieuw) te leren. Met als doel dat zij veilig, prettig en met meer vrijheid hun zelfstandigheid behouden.

Klik hier voor het ervaringsverhaal van mantelzorgers Marijke en Lianne.