Even twijfel ik als we voor een vrijstaand huis staan omringd door een redelijk grote tuin. Woont hier de negentigjarige mevrouw met wie we een afspraak hebben? Als Anneke de deur opendoet, is het meteen duidelijk dat ze een zelfstandige vrouw is die haar leven graag zo lang mogelijk op haar manier leidt. Onafhankelijk.

De regie over mijn leven
“Ik kan hier in de eerste plaats wonen dankzij mijn ontzettend fijne buren. Als ik hen nodig heb, kan ik een seintje geven”, zegt Anneke. “Dat vind ik fijn; op die manier houd ik de regie over mijn leven en ik voel me vrij genoeg om hulp te vragen als dat nodig is. Zowel de achter- als de overburen hebben een sleutel.” Dat kwam heel goed van pas toen Anneke een nare val maakte waarbij ze haar kuitbeen brak. “Ik realiseerde me wel dat het een goed moment was om hulp in te schakelen. Sindsdien heb ik baat bij de tips en adviezen van Samen Sterker Thuis (SST) omtrent valpreventie en lichamelijke ongemakken. Ik maak gebruik van een maaltijdvoorziening en ik red me prima met huishoudelijke ondersteuning voor grote, zware klussen. Dankzij de informatie en ondersteuning van Samen Sterker Thuis lukt het me om zo lang mogelijk zelfstandig thuis te wonen.”

Elke dag is te kort
Anneke heeft zoals ze zegt: “Meer dan genoeg te doen op een dag. Elke dag is te kort. Lezen vind ik heerlijk, een boek is fijn gezelschap. Op mijn tablet kijk ik weleens een filmpje en als het goed weer is, doe ik boodschappen met de fiets of achter mijn rollator. De auto gebruik ik bij minder goed weer. Onlangs ben ik weer gekeurd, dus de volgende vijf jaar mag ik weer de weg op.” Tussen de bedrijven door draait Anneke een wasje of ruimt ze een laatje op. “Opruimen en opbergen doe ik graag op mijn eigen manier. Mijn grote wens is om hier te kunnen blijven wonen, maar dat gaat niet vanzelf. Daar moet je natuurlijk wel iets voor doen. Om regie te kunnen blijven voeren, vraagt een bepaalde instelling. Ik ben gezond en doe dan ook wat ik kan.”

En toen ging het licht uit
Het zal zo’n vier jaar geleden zijn dat Anneke medicijnen kreeg vanwege een hoge bloeddruk. Tabletjes hielpen niet voldoende, een alternatief in de vorm van een spray leek te werken. “Het was op een vrijdag dat ik de spray kreeg”, herinnert Anneke zich. “Ik probeerde meteen de spray uit en het hielp. Zaterdagmiddag voelde ik weer pijn en druk op mijn borst en gebruikte de spray weer. Volgens instructie bleef ik een kwartiertje rustig zitten en sloot de dag af zoals altijd.” Anneke weet nog dat ze het licht uitdeed in de keuken, maar toen… “Ik vond mezelf – hoe laat weet ik niet precies – op de keukenvloer. Mijn been was wat pijnlijk, maar ik dacht dat het wel meeviel. Je gaat ook niet zomaar de dokter alarmeren in het weekend. Eenmaal in bed, merkte ik dat mijn enkel dikker werd. Terug naar beneden, een koelzakje om mijn been, goed vastgezet met een theedoek lukte het me om heel rustig de trap op te lopen om te gaan slapen.”

Geluk bij een ongeluk
Nu is het zo dat de buurvrouwen van Anneke haar in de gaten houden. “Dat geeft me een heel veilig gevoel. Als het licht ’s avonds laat nog brandt of mijn rolgordijn ’s ochtends tegen de middag nog naar beneden is, dan word ik gebeld. Ben ik een paar dagen uit, dan stuur ik een appje of een mailtje.” Maar dit keer was het anders. “Nu had ikzelf burenhulp hard nodig, belde ik zélf de achterbuurvrouw en vroeg ik haar of ze even langs wilde komen.” De buurvrouw kwam meteen en nam Anneke mee naar de Huisartsenpost. “Ze vond dat ik anders praatte en een beetje in de war was. Dat is het fijne van mensen die je kennen, die merken meteen hoe het met je is”, benadrukt Anneke. “Een lang verhaal kort, na onderzoek in het ziekenhuis bleek ik een gebroken kuitbeen te hebben. Geluk bij een ongeluk: het was een mooie rechte breuk die zonder gips kon helen. Thuis kon ik me helaas niet alleen redden en werd ik tijdelijk opgevangen in zorgcentrum De Zonnekamp in Zelhem. Daar kreeg ik oefeningen van de fysiotherapeut zodat ik ervoor kon zorgen dat mijn spieren niet al te hard achteruit gingen.”

Blij met hulp van buitenaf
Tot de val in de keuken had Anneke zich nooit verdiept in hulp van buitenaf. De kuitbeenbreuk was aanleiding om toch eens te kijken wat er mogelijk was op het gebied van ondersteuning. “Eenmaal thuis dacht ik ‘Gelukkig, kan ik alles weer zelf gaan doen’. Dat viel erg tegen. In augustus en september deed ik zoveel mogelijk zelf, maar in oktober omarmde ik de hulp die ik kreeg. Dankzij de praktijkondersteuner ouderenzorg van mijn huisarts kwam ik in contact met ondersteunende organisaties, zoals Samen Sterker Thuis (SST). Kim van SST kwam bij mij thuis en vertelde me over personenalarmering, deed een valpreventietest, gaf tips in verband met urineverlies, besprak de mogelijkheden omtrent vervoer en wat ik verder wilde weten. Ook kon ze me antwoord geven op vragen over de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning). Dankzij deze ondersteuning van Samen Sterker Thuis kan ik zo lang mogelijk thuis blijven wonen. Daar ben ik heel blij mee”, besluit Anneke die hiermee een mooi voorbeeld is.